เมื่อโลกเปลี่ยน... พ่อแม่ใช้มือถือเป็นพี่เลี้ยงให้ลูก

ไม่ใช่เรื่องของการเลี้ยงลูกอย่างเดียวที่เปลี่ยนไป การใช้ชีวิตของพ่อแม่ก็เปลี่ยนเช่นกัน ครอบครัวยุคใหม่ต้องไม่ยึดติด แต่ควรหยิบจับสิ่งที่ดีและมีประโยชน์มาปรับใช้ เรื่องการเลี้ยงลูกก็เช่นเดียวกัน หากยังยึดติดเรื่องลูกฉันต้องเรียนดี ลูกฉันต้องเก่งกว่าใครในโลกนี้...โอ้...แม่เจ้า...นั่นมันพ่อแม่ยุคเก่าที่ใช้ลูกเป็นเครื่องมือ ใช้ลูกเป็นตัวประกัน ใช้ลูกเป็นตัวแทนของตัวเองสมัยเด็กที่ทำไม่ได้...หลาย ๆ ทุกครั้งที่ฟังข่าว ลูกหนีออกจากบ้าน ลูกเครียดยิงตัวตายเพราะสอบได้คะแนนน้อย...พ่อแม่แบบนี้ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า

เมื่อโลกเปลี่ยน สังคมเปลี่ยน พ่อแม่ต้องเปลี่ยนตาม ต้องฟังลูกให้มาก ต้องคุยกับลูกให้มาก ต้องให้ลูกเป็นศูนย์กลาง ให้ลูกมีอิสระทางความคิด ช่วงวัยทองที่ควรมอบสิ่งดี ๆให้ลูกคือ 6 ขวบปีแรกที่สมองของลูกกำลังสร้างโครงข่ายคลังข้อมูล

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อพ่อแม่เปลี่ยนตามโลก พ่อแม่อยู่กับมือถือ คุยกับมือถือ มากกว่าคุยกับลูก สิ่งที่พ่อแม่ควรเปลี่ยนอีกเรื่องคือ วางมือถือลงบ้าง จ้องมือถือให้น้อยลง แล้วหันไปมองลูก พูดคุยกับลูก อย่าให้โลกโซเชี่ยล อย่าให้มือถือเป็นพี่เลี้ยงลูก พ่อแม่ยุคใหม่รักตัวเองมากกว่ารักลูก ไม่ยอมทิ้งความสุขเพื่อลูก  แต่พยายามผลักความทุกข์ไปยัดเยียดให้ลูก....นี่เลยลูกเปิดมือถือให้ลูกตั้งแต่ยังไม่พ้น 6 ขวบ เพราะอะไรล่ะ เพราะพ่อแม่รำคราญ พ่อแม่อยากใส่การเลี้ยงดูแบบสำเร็จรูปให้ลูกตั้งแต่ยังเล็ก

แล้วจะโทษใคร เมื่อลูกหมกมุ่น หงุดหงิด งอแง ในวันที่แม่ไม่ยื่นมือถือให้ สุดท้ายทนไม่ไหวก็ยื่นให้ปิดปากลูกทุกที ลูกเป็นแบบนี้เพราะใคร สิ่งที่ได้ยินได้ฟังเสมอคือการตัดพ้อของพ่อแม่ว่าทำไมลูกถึงดื้อแบบนี้ มีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ

เข้าข่ายพ่อแม่รังแกฉันแบบที่พ่อแม่หลงลืมวันที่รู้ว่ากำลังจะมีลูกน้อยเข้ามาในชีวิต...ฟูมฟักด้วยความอดทน จนลูกเติบโต ได้แค่เพียงระยะเริ่มต้นชีวิตวัยเด็ก พ่อแม่ก็ลืม พ่อแม่หมดความอดทนในวันที่ลูกงอแง  ในวันติดที่ลูกพ่อติดแม่....จากความรักเปลี่ยนเป็นความรำคราญเข้ามาแทนที่...

 ไม่อยากบอกเลยว่า...คำว่านี่แม่นะ แม่รักลูกนะ มันขาดหายไป ภาพที่เห็นกลายเป็นพ่อมุมนึง แม่มุมนึง ลูกมุมนึง...ต่างคนต่างก้มหน้า...เข้ามาแทนที่....บ้านนี้ช่างเงียบจัง!

โชคดีลูกอาจจะเรียนเก่ง จบในรั้วมหาวิทยาลัยที่ดี  แต่สิ่งที่ลูกขาดคือเรื่องการจะใช้ชีวิตอยู่กับสังคมรอบข้างยังไง...เข้าทำนองความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด...

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะโทษใคร โทษพ่อ โทษแม่ หรือโทษลูก หรือโทษโลกที่เปลี่ยน หรือโทษสังคมที่เปลี่ยน หรือโทษมือถือพี่เลี้ยงคู่กายของลูกตั้งแต่เล็กจนโต

...นี่แม่นะ จะทำไงดี!!